Fundacja to nie schronisko, ale często stały dom – dla tych, których nikt nie chce, lub takich, które w żadnym innym domu się nie odnajdą.

W siedzibie fundacji mamy kilkanaście psów, z których większość już tutaj zostanie na zawsze. Są szczęśliwe tu, gdzie są, przyzwyczajone do wolności, do ustalonego rytmu dnia i obecności osoby, której zaufały. Często jestem jedyną taką osobą.

Psów rezydentów nie ogłaszamy, ale nie znaczy to, że nie można ich adoptować wirtualnie. Są bowiem sporym finansowym obciążeniem i zazwyczaj dokładam do ich utrzymania. Poznałam ich ograniczenia i wiem, że nigdzie gdzie indziej nie znajdą już szczęścia. Średnia wieku naszego fundacyjnego stada jest wysoka, to zazwyczaj psy ponad dziesięcioletnie. Ale także psy z traumą tak dużą, że nie odnajdą się w „normalnym domu”.