Kolejny i kolejny. Nie chce się wierzyć, że polska wieś jest nadal głucha i ślepa na wszelkie zmiany dotyczące traktowania zwierząt, mimo że wszyscy już prawie mają internet i telefony najnowszej generacji, i prawo jazdy i własny samochód i bruczek i jałowce i co? I nic. Gdzieś w “brudnej części” w klatce wielkości metr na metr albo na krótkim łańcuchu, w kurzych odchodach, w ciemnej szopie, w upodleniu, unieruchomieniu, zapomnieniu – siedzi pies. Jak to się dzieje, że nic nie dociera do ludzkich serc i umysłów? Czy nie należałoby wątpić w ich posiadanie w ogóle?
DUCH wisiał na łańcuchu wiele lat. Klasyczna sytuacja – umiera właściciel a rodzina wyjeżdża obłowiona schedą zostawiając na podwórku kompletnie bezbronne, przykute do dziurawej budy psie istnienie. Nie ma na to paragrafu, są tylko fundacje… I ludzie, którzy nie mogą przejść obojętnie wobec takiego okrucieństwa.
DUCH został odpięty kilka dni temu. Przywieziony, dzięki akcji osób, które go ratowały i zebrały środki na “nową drogę życia” – do hotelu AMOK w Krakowie. Jest przepięknym, pokazowym malamutem. Kiedyś, jako szczeniak – stanowił atrakcję i bywał “na salonach” ale potem wylądował daleko od nich, w kącie podwórka. To też polska szkoła – piesek z ciepłego domu idzie precz z powodu tego, że już jest dorosły. I nie tak rozkoszny jak był. Co można pomyśleć o takim społeczeństwie? Że jest prymitywne, głupie i okrutne. I tak właśnie jesteśmy postrzegani, zupełnie zasłużenie. Polskie psy i cały cywilizowany świat mówi – wstydź się narodzie i obudź z letargu i ze średniowiecza.
Przywrócenie DUCHA do stanu jakiej takiej normalności fizycznej i psychicznej trochę potrwa, ale postępy już widać. Chodzi na spacery i zaczyna wierzyć, że życie się jeszcze nie skończyło. Przed nim jego druga, lepsza połowa. Wierzymy, że znajdzie dom i pełnię psiego szczęścia. Ten jeden z tysięcy.